آیت‌الله حاج شیخ محمدکاظم خوانساری درباره کرامت و بزرگواری آیت‌الله العظمی خویی در کمک به دیگران خاطره ای را نقل می کنند: یک روز ظهر از در قبله صحن مطهر حضرت امیر (سلام‌الله‌علیه) وارد شدم تا از در بازار بزرگ خارج شوم که با آیت‌الله العظمی خویی، که نمازشان به پایان رسیده بود و به سوی منزل در حرکت بودند، برخورد کردم. سلامی عرض کردم و ایشان فرمودند:
“با تو کاری دارم.” عرض کردم: “در خدمت شما هستم.”
اتفاقاً در ایوانی که قبر مرحوم محدث نوری و مرحوم حاج شیخ عباس قمی (رضوان‌الله‌تعالی‌علیهما) در آن بود نشستیم و فاتحه‌ای خواندیم. آیت‌الله خویی فرمودند: “امروز وجهی به‌دستم آمده که اختیارش با خودم است و تو را در نظر گرفته‌ام که قسمتی از آن را به تو بدهم و مبلغش هم خوب است.” عرض کردم:
“اگر از وجوهات شرعی است، قبول نمی‌کنم و بحمدالله نیاز ندارم.”
ایشان فرمودند: “وجه قابل توجهی است.” عرض کردم: “به نظر می‌رسد حداکثر ده دینار و حداقل پنج دینار باشد و شما هم که می‌خواهید لطف کنید ولی من نمی‌گیرم. اما اگر از مال شخصی شما باشد، حتی یک فلس را قبول می‌کنم و مایه برکت قرار می‌دهم.”
آیت‌الله خویی فرمودند: “مقداری که تو در نظر داشتی، اکثر آن مبلغ است، یعنی کل آن پنج دینار است.” وقتی دیدند که من قبول نمی‌کنم، دعایی کردند و فرمودند: “خداوند در رزق و روزی تو برکت عطا فرماید.” سپس یک دینار از جیب مبارکشان در آوردند و مرحمت فرمودند و گفتند:
“این از مال شخصی من است.”
این خاطره برای من بسیار شیرین و فراموش‌نشدنی است.
منبع: برای دیده منبع کلیک کنید
ثبت دیدگاه